Grom z jasnego nieba~Rozdział 13(13.04.2011r.)[NZ]

Honey

13. Biały miś dla dziewczyny.. O, pomyłka! Dla braciszka!
----------------------------------------------------
MAŁY DODATEK – PORÓD

- Bells, musimy wybrać jakieś śpioszki z tego katalogu, są cudne! – Nalegała Alice, a ja odruchowo dotykając brzucha, zgodziłam się. Cudownie było ponownie nosić w sobie życie, ale tym razem byłam na sto procent pewna, że to będzie mały Edward. Nagle poczułam silny skurcz.
- Wiesz, Rose, myślę, że żółty będzie lepszy od zielonego...- Ich dyskusje ciągnęły się dłużej niż powinny.
Złapałam się mocniej za brzuch i jęknęłam.
- A…Alice!?
- Ciii! Bello, nie przerywaj! – skarciła mnie, Alice. Łatwo jej mówić. Ją nie rozrywa od środka!
- Ale…Alice! – krzyknęłam.
- Bello, ucisz się łaskawie. Chodzi o twoje dziecko.
Prychnęłam, ale zaraz potem maluszek postanowił rozerwać mnie mocniej! Nagle ktoś wszedł do środka. Okazało się, że to mój mąż. Wrzasnęłam i zacisnęłam wargi. Dziewczyny tego nie zauważyły, ale Edward tak.
- Bella, co się stało? – zapytał zmartwiony, natychmiast do mnie dobiegając.
- Od...dziesięciu...minut...RODZĘ! – wydusiłam z siebie. – Pomożesz, czy jak one, mnie zignorujesz?
Edward jednym ruchem zaniósł mnie do gabinetu teścia.
---------------------------------------------------------------------
Po wielu namowach, tata zdecydował wrócić się do Forks. Sprawcę wielu zabójstw odnaleziono, a to potrójne przypisano i jemu. Miałam wyrzuty sumienia, ale w końcu zabił tylu ludzi... I sam się przyznał. Tak więc, nie było powodu by nie wracać.
- Nessie, spakowana? – zapytała mama, wchodząc do mojego pokoju.
- Tak, wszystko – odpowiedziałam.
- To niedługo jedziemy. Ty jedziesz ze mną swoim kabrioletem - powiedziała i uśmiechnęła się delikatnie.
- Nie przypominam sobie, byście mówili o jakimś aucie... - Zdziwiłam się, unosząc brew.
Bella zaśmiała się i oznajmiła:
– Och, Rose postanowiła kupić ci auto. Urodzinowy samochód uległ Emmetto – zniszczeniu – odparła, usiłując zachować powagę po swoich słowach. Jednak nie wyszło jej to, bo wybuchła po chwili śmiechem, a ja jej zawtórowałam. Nagle do mojej pamięci wdarło się parę osób. Camilla i znajomi ze szkoły tanecznej... Leah, Quil i Embry. Jedna osoba przysłaniała wszystkie, i chcąc czy nie chcąc byłam zmuszona go zobaczyć. Jacob.
- Czy będę mogła...? - spytałam, gdy uspokoiłyśmy się na trochę. Spojrzała na mnie z matczynym wyrazem twarzy. – Istnieje możliwość zobaczenia się z nim?
Moja piękna matka westchnęła i przysiadła na moim łóżku, poklepując miejsce koło siebie.
- Jeżeli twój ojciec kiedykolwiek stwierdzi... Kiedy by to było, gdyby stwierdził, że kogoś towarzystwo sprowadza na ciebie niebezpieczeństwo... Dam ci radę... - Spojrzałam na nią wyczekująco. – To się go nie słuchaj pod żadnym pozorem, słyszysz? Zazwyczaj jest uprzedzony, zazdrosny... Lub po prostu szlachetnie głupi.
Wytrzeszczyłam oczy. Tego się nie spodziewałam. Mogła mi odmówić, dać naganę za takie myśli... Ale żeby nazwać tatę głupkiem? Nagle usłyszałam tupot małych stópek i mimowolnie się uśmiechnęłam. Do pokoju wkroczył Edward Junior. Podbiegł do nas i usiadł na podłodze.
- Hej – zaświergotałam i wzięłam go na kolana.
- Cieszę się, że się dogadujcie... – Przerwało jej gwałtowne wlecenie do pokoju butelki z kozim mlekiem. Od kiedy mój brat pije kozie mleko?
Mama zmierzyła butelkę wzrokiem i spytała, co to ma być.
- Mlecio – odpowiedział EJ, spoglądając na nie swoim wzrokiem numer 1. Tak, TYM spojrzeniem. Kot ze shreka to niby oryginał, a mój braciszek robi to lepiej!
- Edwardzie Jacobie Cullen! – oznajmiła srogim tonem. – Dlaczego sprowadziłeś tu mleko, i to do tego kozie?
- Bo zgłodniałem – oznajmił po chwili. – I tak wolę krew – dodał, popijając mleko. – Chodźmy spakować moje pluszaki!
Mama pokręciła głową i wyszła za Juniorem. Wykręciłam numer mojej przyjaciółki.
- Witaj, Cam, tu Nessie – zaświergotałam. – Mam dobrą wieść! Wracamy do Forks!
- Kiedy się widzimy? – zapytała, po chwili ciszy.
- Jutro, do zobaczenia!
- Pa – zaśpiewała.
Usłyszałam mój dzwonek.
- Ness, bo ty nie wiesz gdzie mieszkam. Może spotkamy się na plaży w La push? – zapytała nerwowo.
- Pierwszej? – dopytywałam.
- Tak – odparła i usłyszałam szum… Szum podobny do morskiego.
- Cam? Co to za szum? - zaciekawiłam się.
-Yyy...Pa!
Mama ponownie pojawiła się u drzwi.
- Skarbie, nie złość się. Camilla może mieć swoje sekrety. Być może tak wielki, jak twój.
- Przyjaciółki nie mają przed sobą sekretów – prychnęłam.
- Więc ty powiedziałaś jej o tym, że wszyscy jesteśmy wampirami? –spytała, unosząc brew.
Zaśmiałam się.
- Jasne, że nie!
Bella tylko pokręciła głową.
- Już jedziemy. Zaopiekuj się Ej'em – oznajmiła, i zeszła na dół z pewnością pomóc w ładowaniu aut. W moim pokoju pojawiła się nowa osoba.
- Eddie – zawołałam go. Przypomniało mi się, czego nie spakowałam. Za moimi plecami leżał miś, biały miś z aksamitną turkusową wstążką. Wzięłam go do ręki i podałam bratu. – To dla ciebie. Mnie się nie przyda. Odgania złe sny. Taki talizman.- Ucałowałam go w czoło.
Po raz drugi zadzwonił mój telefon.